No, i co się tak gapisz? Łypiesz na mnie z góry
podejrzliwie, jak słońce zimowe zza chmury…
jestem, gdzie mnie nie chciałeś, więc się dziwisz, ale
Twojej nadopieki nie potrzeba mi wcale.

Tu się żyje, jak wszędzie, więc nie wiem, gdzie lepiej.
Może w ojczystej ziemi byłoby mi cieplej…
Gdziekolwiek: dach nad głową i - bez cudów - żarcie
I gdzieś mam wyścig szczurów - jak i Twoje wsparcie.

Sam mi podarowałeś odwagę, inwencję,
Ciekawość życia, ludzi… dzięki za intencje.
Ale, Stwórco, niestety. Trochę mało umiesz.
Stworzyłeś emigrantkę - sam jej nie rozumiesz.

Więc łap chmurkę i odpłyń. Zostaw mnie w spokoju.
Jeszcze nie raz się potknę na obcym wyboju
I wypadną z kieszeni niebiańskie marzenia…
Tym trudniej mi je podnieść, im bliżej mi ziemia.